rüyalarım var...

çok mu ayıp insanın hayal kurması..? neden belirli kalıplar içinde yaşarız ki hayatı..? aslında bu iki sorun da birbirinin cevabını gizler de anlamayız... ya da anlamak istemeyiz belki de...
aslına bakarsanız; bi şeyleri yaşamaktan ya da yaşamayı istemekten korkar olduk, şu toplumun kuralları denen saçmalıklar yüzünden. saçmalık demek ne kadar doğru, gerçi onu da bilmiorm da sanki bazı kurallarımız da abartı ya. neden ben toplumun huzurunda sevdiğime, sevdiğimi haykırdığımda ayıplanırım ki..? ya da dudaklarına masumhane bi öpücük kondurduğumda ırz düşmanı muamelesi görürüm..? niye karşımdaki insan kızarır bozarır utancından..? yahu bundan daha doğal ne var..?
kurtulmak lazım bazen de şu sınırlardan... unutmak lazım yapamayacaklarınızı özellikle. bi an için herşeyin tıpkı istediğiniz gibi olduğunu bi düşünsenize. hiç bir engel olmasın da böyle böyle olsa dediğiniz... en çok istediğiniz arabaya sahip olduğunuzu mesela ya da sevdiğiniz ama kavuşmanızın imkansız gibi olduğu kişinin size sevgisini filan haykırdığını mesela...
hayal kurmak demek hayatın monotonluğundan, can sıkıcılığından, yoruculuğundan bi anlığına bile olsa kaçmak demektir. hayal kurmak demek ego tatmin etmek değil, ruhunuzu mutlulukla beslemektir. hayal kurmak hayattan kopmak değil, aksine hayata daha sıkı bağlanmaktır.
o yüzden bırakın insanlar gerçek hayatta elde edemediklerine hayallerinde kavuşsunlar... BİZE BUNU BARİ FAZLA GÖRMEYİN..!