aşk ve sevgi üzerine üç beş içimde kalan kelamdan ibaret...

bana göre farklı kalıplar var sanki hayatta... ya da ben bazı şeyleri farklı adlandırıyorum kim bilir..? mesela aşk dendiği zaman çok da derin anlamlı bişiler çakmıyo aklımda. şu lisedeki birkaç teneffüslük aşklar geliyo aklıma. sebebi belki çok yaşamışlık belki de adam gibi yaşayamamışlık, açıkcası bilmiyorum. ben aşk kutsaldır deyemiyorum bence sevgi olan kutsal. hatta aşk denen şey basit bi iktisadi yaklaşım gibi geliyo bana. şöyle ki; aşk karşılıksız olmuyo diye biliyorum ben. zira karşılıksız kaldığı zaman "platonik" oluyo. demek ki karşılık bulan aşk, normal anlamda aşk. ha bi de aşk yaşıyolar diye bi tabir var. bu kişisel durum işteşlikle kullanılıyo nedense... neden peki..? neden insan saf, temiz ve kutsal duygularını bi çıkara bağlar..? demek ki aşk çok da aman aman bişi değilmiş.
ama bi de sevgi var ki lugatımda, işte o tertemiz, işte o pespaye amaçlardan uzak, işte o sadece var olduğu için mutluluk veriyo... bana göre sevgi denen şey biraz kolaydır. biraz düzdür. karşılık beklemez... baba olamadım daha ama kardeşimle olan yaş farkından dolayı anladım. evlat sevgisi nedir? belki ucundan ama yine de elif bişey yapsın ya da beni sevsin diye sevmiyorum ki onu... benim canımdan, benim kanımdan, kısacası benim menşeimle aynı. daha sonraları çok düşünmek gerekti. dedim ki; sevdiğim insanlar sana karşı kötü şeyler de yapmış olsalar sevmekten cayabiliyor musun..? bunu duygusal ilişkiler bazında (kadın-erkek) düşündüğümde şu çıktı meydana; birini seviyorsam onun benden nefret ediyo olması bile çok sorun değil aslında... mutluyum çünkü ben... sevebildiğim için mutluyum... bu bi kişi değil, obje de olur, hayvan da... ama sıkıntım aslî anlamda kadın-erkek ilişkilerinde olduğundan böyle yazmak istedim.
şimdi bana soranlara kestime cevap vermek istemiyorsam; "aşık değilim, seviyorum... zira sevgi karşılık beklemez" diyorum... anlamıyolar haliyle... ama bilinmeli ki, asıl yüce olan, asıl samimi olan, "asıl ve asil" olan sevgidir. aşk değil...
ve evet seviyorum ne yalan söyleyeyim, her ne kadar insanlar bunu anlamasa da...

rüyalarım var...

çok mu ayıp insanın hayal kurması..? neden belirli kalıplar içinde yaşarız ki hayatı..? aslında bu iki sorun da birbirinin cevabını gizler de anlamayız... ya da anlamak istemeyiz belki de...
aslına bakarsanız; bi şeyleri yaşamaktan ya da yaşamayı istemekten korkar olduk, şu toplumun kuralları denen saçmalıklar yüzünden. saçmalık demek ne kadar doğru, gerçi onu da bilmiorm da sanki bazı kurallarımız da abartı ya. neden ben toplumun huzurunda sevdiğime, sevdiğimi haykırdığımda ayıplanırım ki..? ya da dudaklarına masumhane bi öpücük kondurduğumda ırz düşmanı muamelesi görürüm..? niye karşımdaki insan kızarır bozarır utancından..? yahu bundan daha doğal ne var..?
kurtulmak lazım bazen de şu sınırlardan... unutmak lazım yapamayacaklarınızı özellikle. bi an için herşeyin tıpkı istediğiniz gibi olduğunu bi düşünsenize. hiç bir engel olmasın da böyle böyle olsa dediğiniz... en çok istediğiniz arabaya sahip olduğunuzu mesela ya da sevdiğiniz ama kavuşmanızın imkansız gibi olduğu kişinin size sevgisini filan haykırdığını mesela...
hayal kurmak demek hayatın monotonluğundan, can sıkıcılığından, yoruculuğundan bi anlığına bile olsa kaçmak demektir. hayal kurmak demek ego tatmin etmek değil, ruhunuzu mutlulukla beslemektir. hayal kurmak hayattan kopmak değil, aksine hayata daha sıkı bağlanmaktır.
o yüzden bırakın insanlar gerçek hayatta elde edemediklerine hayallerinde kavuşsunlar... BİZE BUNU BARİ FAZLA GÖRMEYİN..!